utanmak

• utanman gerekir. bazen kontrol edemediğin coşkun, bazen dizginleyemediğin arzuların, bazen kendine yakıştıramadığın duyguların, bazen sadece dikkatsizliğin sana hata yaptırır. her zaman yeterince cesur olamayabilir, ihtiyacın olan aidiyeti her yerde bulamayabilir, yüzleşemeyebilir, çırpındıkça daha fazla batabilir, kontrolü kaybedebilirsin.
  
  utanmak farkında olmak demektir. onu gizleme ihtiyacı hissetmeden hala dimdik durabilmek seni çoğaltır ve hiç de öyle kolay değildir. en güvende hissettiği yerde kendi ruhunda açtığın yaranın, senin bedeninde hapis ve senden başka gidecek hiç bir yeri olmayan benliğini uğrattığın hayal kırıklığının bedelidir. edebinle, hiç kaçmadan ödeyecek, her şeyi yine sen tamir edeceksin.
  
  bir an bedeninden ayrılıp acımasızca kendini zorbalamak bir seçenekse, diğer seçenek, kendini ilmek ilmek, emek emek işlemek. kalelerini kurar, sınırlarını çizer, bütün kusurlarınla barışır, bütün hatalarını affeder, en çok kendine hoyrat olduğun bütün o yılların sonunda, en sonunda herkese cömertçe dağıttığın sevgiyi, şefkati, kabulleniş ve merhameti kendinden esirgememeyi, yargılamamayı, en aptalca hatayı da yapsan şöyle bir dönüp omzunu öpüp, kaldığın yerden devam edebilmeyi öğrenirsin. evet, en sonunda kendini en çok sen dinler, en çok ve ilk önce sen anlarsın.
  
  kendine utandığında değil, utanmadığında acı. zira seni gerçek bir kurbana dönüştürecek olan utanç değil, kibir.