geceye bir şiir bırak

• yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var.
  yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi
  sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten
  sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği
  
  insan saatlerce bakabilir gökyüzüne
  denize saatlerce bakabilir, bir kuşa , bir çocuğa
  yaşamak yeryüzünde, onunla karışmaktır
  kopmaz kökler salmaktır oraya...
• +keder dahi getirse aşka güven.
  
  - sözleriniz çok müphem, onları anlayamıyorum,
  
  +aşk bir çiçek gibi narindir, güldü mü ölür.
  
  - sözleriniz çok müphem onları anlayamıyorum,
  
  tagore
• vazgeçtim
  
  içimdeki tufan dipsiz bir girdap
  nefesim yavaşlıyor, telaşlı adımlarım
  varlığım sus pus, sözlerim kayıtsız
  benliğimden taşarken, yorgun susuşlarım
  
  hayatın renkleriydi benim umutlarım
  kalbin kalbimde yeşeren filizdi
  gözlerin ruhuma sinen bir elem
  suskunluğun eritiyor evhamı ,sancıları
  
  son kez vazgeçtim , geçtim yanından
  saçları simsiyahtı, bakışları kördüğüm
  ruhumda hiç açmayan sevda uyandı
  sana ulaşmak için ektiğim çiçeklerim ziyandı
  
  kiristal
• şairin külleri
  
  kendi soğuğunda üşüyen boşluk
  yokluktan varlığa akan ezgi
  körlerin mağaralara güneşi çizdiği ülkede
  çıplak elleriyle ateşi tutan anka
  esrik, hatırlayamadığın bir rüyada
  ağaçtan toprağa damlarken su
  suya inerdi çıplak arzu
  ve güzelliği gözlerle sevişen tanrıça
  gizlensede efsunu çiçeğin rengine
  biz onu genede görürdük
  tenimizi okşardı rüzgar
  ve rüzgara tutunup uçuşan özgürlük
  
  uykular ve rüyalar yarım kaldılar
  billur suda gözlerimizi kamaştıran o ışık
  usulca uzaklaştı ırmağın akıntısına karışıp
  sonra orduların ayak sesleri
  ve şimşekler
  karanlığı bir bıçak gibi kestiler
  bir göründü bir kayboldu yollar
  gün,simsiyah gecede bir sürgün
  gergin dizginlerle
  bir kaçak gibi
  sessizce
  
  geç kaldık ,
  uyanıyor işte yavaşça
  sonsuz uykusundan zaman
  gece soyunuyor karanlığından
  yaklaşıyor tan yerinden sıyrılıp
  üflüyor titreyen ruhlarımıza müziğini
  bilinmeyeni
  ve sen ! ateşi söze çevirmeye çalışan şair
  gerek yok artık kelimeler uydurmana
  görmüyor musun ?
  uçuşuyor küllerimiz boşlukta .
• ben içimde yaşıyorum.
  nadir sevgilerin nefesini hissetmek için pencereleri
  her zaman aralık bırakırım.
  kapı?
  sadece birkaçı için açarım.
  her gün odalarımdan, koridorlarımdan geçiyorum ve balkondan hayatı seyrediyorum.
  ancak çekmeceler…
  ah... çekmeceler mi?
  
  mario quintana
• kalbimi kalın bir kitabın arasında kuruttum.
  onu orada,
  beş parmaklı bir çınar yaprağı gibi unuttum.
  bıçağın ucundaydı insanların hafızası,
  insan unutandır,
  ve insan unutmaya mahkum olandır.
  ~didem madak
• "seni bir yabancı gibi karşıma alıp
  bunun dayanıklı bir şey olmadığını
  sürekli kılınmadığını, çünkü aşkın
  yapılan bir şey olmadığını,
  başlangıçta bir melek konduğunu
  sonunda bir kelebek öldüğünü,
  yani kısacık sürdüğünü, oysa hayatın
  bir korkular ve alışkanlıklar bütünü
  olduğunu,
  bütün bunları sana
  nasıl anlatacağım?"
• ay battı, sübh açıldı,
  zeyneb neva’ya geldi…
  zehra dedi “hüseyin vay!”,
  âlem sadaya geldi…
  cennatiden işitti
  peygamber-i gerami…
  neleynisiz, abasız,
  kerb-u bela’ya geldi…
• bak soldu beni bıraktığına şahit olan çiçek.
  sırtımın izi çıkmış bıraktığında dayandığım ağaçta.
  göz yaşlarım hala düşemedi yanaktan,
  göz kapaklarımı artık hissediyorum.
  kim demiş beynin vücudu yönettiğini?
  sen arkanı döndüğünde beni göremeyecek kadar uzaktayken
  ben hala sana "gitme" yi heceliyorum. (mane in ben)
• tanrımız ve tanrılarımız
  a
  bir inandığım tanrı var, bir de inanmadığım
  yer altında ve bulutlar üstünde!
  birisi ezeli sahibi yerin ve göğün
  öteki kainatın var olduğu günde
  kurmuş temelini ilahi kötülüğün
  günahlar yaratmış, içip de kanmadığım
  birisi içimde yaşar, öteki gökyüzünde!
  
  b
  tanrı mı yaratmış bunca insanı?
  bu kadar günahkar mıydı tanrımız?
  günah çamurundan var etmiş bizi
  ne zaman yazılmış alın yazımız?
  nedir
  değişmez yapan kaderimizi?
  kim tutuyor avuçlarında zamanı?
  bizden önce de var mıydı tanrımız?
  
  c
  başkaydı çocukluğumun tanrısı
  daha iyi kalbli, daha güler yüzlüydü
  mavi gözleri, beyaz elleri vardı
  gözlerimin yaşı, gönlümün hüznüydü
  güzeldi, iyiydi, halden anlardı
  sesinin hayalimdeki yankısı
  yıllardır unutamadığım türküydü
  
  d
  insanların iyi değilmiş anladım!
  yalanmış cehennemin, hayalmiş cennetin
  günahlarımızmış bize yâr olan
  senin olsun sevabın, faziletin
  yansın yalan cehenneminde günahkâr olan!
  dilersen günahlarımızı affetme tanrım!
  seni affediyoruz bizi yarattığın için !
  
  e
  bu uzun yıllar bitmeyecek mi?
  ne zaman geçecek yorgunluğumuz?
  o yollar ki bir ömür boyu uzun
  öyle büyük, öyle sonsuz
  tesellisi yok mu bu son yolculuğumuzun?
  bir gün aynı yolda gitmeyecek mi?
  iki yabancı gibi maddemizle ruhumuz?
  
  f
  gök benim değil, güneş benim değil
  verin bana karanlığımı
  bitmeyen geceler istiyorum
  bulmalıyım gecelerde bıraktığımı
  sönsün bu ateş, bu lamba, bu mum
  tanrım! sen tanrılığını bil
  ben de insanlığımı !
  
  g
  düşüncenin sonu yokmuş anladım
  dar bu dünya bir kişiye, dar
  hayallerimiz öyle geniş ki !
  daha kaç kış sürecek, daha kaç bahar?
  çilemiz dolmamış, ömrümüz bitmemiş ki !
  kâinatın ne küçükmüş tanrım!
  kederler yaratmışsın kainat kadar
  
  h
  bir gün toprak mı olacak
  bu gözler, bu saçlar, bu ten?
  yaşamak bir korkulu rüya mı?
  neden yaşıyoruz, neden?
  geri verin bana dünyamı
  ben de ölürsem yeryüzünde kim kalacak?
  tanrı'da bulduğumu, tanrılar aldı benden !
  
  i
  tanrım! senden saadet diledik
  sen bize ümit verdin
  çeşmeler gürül gürül aktı hazdan
  iklimler yarattın, mucizeler gösterdin
  bir koku bahardan, bir ışık yazdan
  yine de hayatın kıymetini bilmedik
  ümidi bir, kederi bin çeşit verdin
  
  k
  biz yokken kimbilir ne rahattın?
  insanlarından ne gördün tanrım?
  insan önce sana isyan etti
  insan olduğunu anladığı gün, tanrım
  verdiğin zekâ insanı sana düşman etti
  bu küçük tanrıları da sen yarattın
  adil değilsin amma büyüksün tanrım!
  
  ümit yaşar oğuzcan